Parlak sabah ışığı, sarmaşıklarla kaplanmış, iki katlı, sevimli bir evin üzerine dökülüyordu.

Gecenin izleri ışıkla silinip karanlıkla birlikte kaybolmuştu.

Ancak bütün gece dönüp duran Rosia, kan çanağına dönmüş gözleriyle boşluğa bakabiliyordu.

"Eğer dün yanlış yola sapmasaydım, onunla karşılaşmazdım."

[Her zaman o yoldan giderim…]

Luperne, Rosia’nın bakışlarından kaçınarak sessiz bir şekilde kendini savundu.

[Bir an için senin bile geçebileceğini düşündüm. Hata ettim.]

“670 yıl önce ölmüş bir adama güvenecek kadar aptalım, salakım. İntikamımı hemen şimdi kendi başıma almalıyım, değil mi...!”

Rosia’nın öfke dolu sesini duyan Luperne, aceleyle özür diledi.

[Üzgünüm, üzgünüm, bir daha daha dikkatli olacağım.]

Rosia, Luperne’e bakarak soğuk bir şekilde konuştu.

"Eğer gerçekten üzgünsen, bana 'Randel’in Teleportasyon Büyüsü' ve 'Karmaşık Sistemlerin Kuralları ve Düzeni' kitaplarını getir."

Rosia’nın isteği üzerine Luperne hızla başını iki yana salladı.

[O kitap 365 yıldır basılmıyor. Nasıl bulayım onu?]

“O halde intikamımı kendi başıma alırım!”

Rosia’nın tehdidi üzerine Luperne’nin şeffaf yüzü daha da solgunlaştı.

Luperne, Escalonan İmparatorluğu’nu kötü ruhlardan koruyan bir koruyucu ruhtu.

Bir koruyucu ruh olarak, Luperne imparatorluğun kuruluşundan bu yana sayısız şeytanı ortadan kaldırmıştı.

Ancak Luperne, yaşayan bir insanın eşyalarının içinde saklanan kötü ruhları yok edemiyordu.

Escalonan İmparatorluğu’nun 172. yılında asil bir klanın yok olması, 357. yılda başkentteki büyük yangın, 621. yılda imparatorluk nüfusunun beşte birini öldüren salgın ve daha sayısız felaket—bunların hepsi koruyucu ruhların gözünden kaçan kötü ruhların işiydi.

Kurduğu imparatorluğun halkını acı çekerken görmek, Luperne için büyük bir felaketti.

[Tamam, tamam, anladım.]

Rosia, Luperne için gereklilikten çok daha fazlasıydı. Ona ihtiyaç duyduğu her şeyden daha fazla sevgi sunuyordu.

Luperne, kendi hatası yüzünden Rosia’yı tehlikeye atacak olmaktan ötürü kendini kınadı.

[Sana istediğin tüm kitapları getireceğim. Ülkedeki her koruyucu ruhla iletişime geçip bulacağım.]

“Bunun sözünü veriyor musun?”

[Evet! Söz.]

Rosia, Luperne’nin başını hararetle sallayışını suçlayıcı bir bakışla izledi.

Rosia, Luperne’ye ihtiyacı olduğunu biliyordu.

Anne ve babası öldüğünde ve dünyada yapayalnız kaldığında, Luperne bir arkadaştan, bir sırdaştan daha fazlasıydı.

O, bir ebeveyn kadar şefkatli, büyüyü öğreten bir mentor ve uzun bir dostluğu paylaşan bir yoldaştı.

Rosia, Luperne’den yüz çeviremezdi.

[Tamam, sakinleş artık.]

Luperne’nin içten özrüyle, Rosia nihayet rahatladı ve derin bir nefes alarak arkasına yaslandı.

Kucağında oturan siyah kediyi nazikçe okşarken Rosia sordu:

“Peki, dün geceki adam hakkında bir şey bulabildin mi?”

Konuşmanın odağı, Rosia’nın geçen gece karşılaştığı tanımadığı adama kaydı. Bu, dün geceki hatanın peşine düşmeyeceğine dair bir işaretti.

Luperne, Rosia’nın ne demek istediğini anladı ve hararetle başını salladı.

[Cevap alması için birini çağırdım.]

Luperne’nin onayıyla, boşluk dalgalandı ve bir figür belirdi; İmparatorluk Muhafızlarının üniformasını giyen eterik bir varlık. Ruh, sert bir tavırla Rosia’yı selamladı.

[İyi günler. Ben Calenia İmparatorluk Muhafızlarının Koruyucu Ruhu Philip Gunther. Orta Rosiana ile tanışmak benim için bir onur.]

“Benim için pek hoş bir gün sayılmaz,” diye sert bir şekilde cevapladı Rosia.