Acı Söyleyen Bir Dost : Yalnızlık

Geçmişten bahsederken gözleri doluveren insan içindeki kırgınlık ve özlemle dolup taşar. Yalnızlık onun için acı söyleyen bir dosttur adeta. Ne kadar alınsa da hak verir ona. Bazen bir arkadaşı olsun ister sadece bir tane az ve öz diyerekten ama olmaz. Böyle günler geçtikçe kimi zaman eve kapanır kimi zaman tek başına bankta oturup parkta birbirine aduket çeken çocukları seyreder ve ki bu zaten eve kaçışla biter...

Yalnız kalmaya devam ettikçe ilk başta hayatı sorgular. "Neden böyle?", "neden şöyle?" soruları hiç mi hiç bitmez ve sonra kendini suçlamaya başlar "Neden böyleyim?", "neden şöyleyim?" der. Peki ya yalnız olmak kişinin hatasından mı kaynaklıdır? Peki yalnızlık gerçekten ne demektir? Bugün bu blog da bu konudan bahsedeceğiz. Soruları maddeleyerek birlikte cevap arayacağız o zaman başlayalım.

1. İnsan Yalnız Mı Doğar?

Evet, yalnız doğar çünkü tek bir birey olarak dünyaya geliyoruz. Bize hayatın verdiği iyi veya kötü ailelerin bir üyesi oluyoruz aslında bu yalnızlık olduğumuz topluluğun içine aidiyet hissetmememizden de kaynaklı. Bu aidiyet hissi ancak kendimizi özgür ve mutlu olduğumuz yerde olur tabii böyle bir yeri sağlamak hayatta kolay değildir.

2. Her Yalnız Bireye Asosyal mi denir?

Yalnızlık ve asosyallik birbirine yakın ama bir o kadar da uzak iki kelimedir. Asosyallik bireyin kendi tercih etmiş olduğu bir yalnızlıktır ama normal bahsettiğimiz yalnızlık kişinin isteği dışında da oluşan bir durumdur. Şöyle düşünelim okulda iki tip öğrenci var birini asosyal öğrenci biri yalnız öğrenci olarak adlandıralım. Asosyal öğrenci çevresi tarafından etkinliklere katılması istenen sürekli çağrılan ama hep onları reddeden kendini soyutlayan biri. Yalnız öğrenci ise kendini net ifade edemeyen biraz da dışlanan biri. Genelde zaten asosyal insan belki durumundan çok şikayet etmez ama yalnız insan yalnızlığından dem vurur. Kısacası her yalnız birey asosyal değildir.

3. Yalnız İnsan Mutlu Olamaz Mı?

Tabii ki, olabilir. Sınava hazırlandığım dönemde bir kişisel gelişim kitabında şu sözü okumuştum “Kendinizi, kendinizle zaman geçirmeyi yalnızlık sanmayacağınız şekilde yetiştirin. - Andrey Tarkovski” anlayacağınız üzere şikayet etmeyeceğiniz bir yalnızlık sağlarsanız bundan keyif almaya ve yeni ufuklara açılmaya başlarsınız. Zaten hayatta mutluluk kolay elde edilen bir şey değildir ufak şeylerle kendimizi memnun etmeyi öğrenmemiz gerek.

Özetlemek gerekirse her yalnız birey içinde büyük dalgalarla boğuşan bir geminin kaptanıdır ama limana ulaştığında diğerleri tarafından sıradan bir seyahatin dönüşü olarak sanılır ve sorgulanmaz. Başkalarının düşünceleri aslında o kadar önemli mi, sizce? Bunu başka bir blog da tartışmak üzere yalnız kuşlarım~